تشخیص سرطان پروستات

تشخیص سرطان پروستات نیازمند انجام چندین آزمایش و تصویربرداری است. در این صفحه درباره روش‌های تشخیص سرطان پروستات و نیز روش‌های تعیین مرحله آن صحبت می‌کنیم.

البته معمولاً همه­‌ی افراد نیاز به تمام آزمایش‌­های ذکر شده ندارند‌. پزشک شما عوامل زیر را هنگام انتخاب آزمایش‌های تشخیصی در نظر می­‌گیرد:

• نوع سرطان مورد شک
• علائم و نشانه‌­های شما
• سن و سلامت عمومی شما
• نتایج آزمایش‌های قبلی شما

کلیات تشخیص سرطان پروستات

به طور کل فرایند تشخیص و تعیین مرحله سرطان پروستات را به سه بخش تقسیم می‌کنیم:

1. قبل از تشخیص:
   1. آزمایش خون برای بررسی PSA. سطح PSA نیاز به بررسی‌های بیشتر و بیوپسی را نشان می‌دهد.
   2. معاینه مقعدی برای لمس پروستات
2. رسیدن به تشخیص:
   • بیوپسی (با کمک سونوگرافی یا ام آر آی)
3. بعد از تشخیص: تصویربرداری برای شناسایی میزان گسترش سرطان پروستات
   • ام آ آی
   • سی تی اسکن
   • اسکن استخوان
   • پت اسکن (PSMA-PET)

در ادامه در مورد هر کدام از این اقدامات توضیحات بیشتری خواهم داد.

۱- قبل از تشخیص: آزمایش‌­های اولیه

در صورت شک به سرطان پروستات، برای تعیین نیاز به آزمایش‌­های تشخیصیِ بیشتر، می­‌توانیم از معاینه فیزیکی و آزمایش‌­های زیر استفاده کنیم:

آزمایش PSA

به این آزمایش، آزمایش پروستات نیز گفته می­‌شود. همانطور که در بخش مقدمه و غربالگری شرح داده شد، PSA نوعی پروتئین است که توسط بافت پروستات به خون وارد می‌شود. زمانی که فعالیت پروستات غیر طبیعی باشد، ممکن است سطح PSA در خون افزایش پیدا کند، مثلا در: سرطان پروستات، BPH (بزرگی پروستات) یا التهاب پروستات. پزشکان می­‌توانند با بررسی بعضی مشخصات PSA در مورد نیاز به نمونه‌برداری (بیوپسی) تصمیم‌گیری کنند، از جمله:

• مقدار خود عدد PSA،
• تغییرات در طول زمان (که به آن «سرعت PSA» یا «PSA velocity» هم گفته می‌شود) و
• سطح آن نسبت به اندازه پروستات.

به عنوان یک قانون سرانگشتی، پزشکان PSA بالاتر از ۴ را مشکوک در نظر می‌گیرند و بیوپسی می‌کنند. اما سطح طبیعی PSA در افراد و شرایط مختلف متفاوت است. بنابراین ممکن است پزشک شما در PSA کمتر از ۴ توصیه بیوپسی کند. یا اینکه در PSA بالاتر از ۴ پیگیری و ویزیت مجدد را پیشنهاد دهد.

آزمایش PSA آزاد ( Free PSA)

نوعی تست PSA وجود دارد که به پزشک اجازه می­‌دهد بخش خاصی از PSA، به نام PSA «آزاد» را اندازه گیری کند. PSA آزاد در جریان خون یافت می‌شود و متصل به پروتئین­‌ها نیست. (به همین دلیل به آن «آزاد» می‌گوییم). آزمایش استاندارد PSA، هر دو نوع PSA متصل و غیرمتصل به پروتئین­‌ها (PSA کل) را اندازه­‌گیری می­‌کند­.

آزمایش Free PSA، مقدار PSA آزاد را نسبت به PSA کل نیز اندازه‌­گیری می­‌کند. گاهی اوقات، دانستن این نسبت یا درصد، کمک می­‌کند تا بفهمیم افزایش سطح PSA به دلیل یک بیماری بدخیم مانند سرطان پروستات ایجاد شده است یا خیر. هر چه نسبت PSA آزاد به PSA کل بیشتر باشد، احتمال سرطان پروستات کمتر است.

DRE (معاینه مقعدی پروستات)

در DRE، پزشک با لمس غده‌­ی پروستات با استفاده از انگشت، قسمت­های غیر طبیعی پروستات را پیدا می­‌کند. این روش خیلی دقیق نیست و همچنین همه‌­ی پزشکان در این کار مهارت ندارند. بنابراین، DRE معمولاً سرطان پروستات را تشخیص نمی­‌دهد. برای اطلاعات بیشتر به بخش غربالگری مراجعه کنید.

آزمایش­‌های بیومارکر (نشانگر زیستی)

نشانگر زیستی ماده­‌ای است که در خون، ادرار یا بافت بدنِ فردِ مبتلا به سرطان یافت می­‌شود. تومور یا بدن، این ماده را در پاسخ به سرطان تولید می‌کنند.‌ به نشانگرهای زیستی، نشانگر تومور (تومور مارکر tumor marker) نیز گفته می‌شود. بهترین بیومارکر سرطان پروستات، همان آزمایش PSA است. دیگر آزمایش­های نشانگر زیستی برای سرطان پروستات عبارتند از:

• 4­K Score، که احتمال ابتلا به سرطان پروستات برای یک شخص با ریسک ابتلای بالا را پیش‌­بینی می­‌کند.
• شاخص سلامت پروستات (PHI) که احتمال ابتلا به سرطان پروستات را پیش‌­بینی می­‌کند.

بیومارکرها بعد از رسیدن به تشخیص، و برای تعیین درمان هم نقش دارند که در ادامه توضیح داده شده است.

۲- رسیدن به تشخیص

اگر نتایج آزمایش PSA یا DRE غیرطبیعی باشد، از آزمایش­‌های بیشتری برای تعیین ابتلا به سرطان پروستات استفاده خواهد شد. هرچند بسیاری از آزمایش‌­ها می‌­توانند وجود سرطان را نشان دهند، اما تشخیص قطعی فقط با نمونه‌­برداری میسر است.

در سرطان پروستات، همانند بیشتر انواع سرطان، نمونه‌­برداری (بیوپسی) تنها راه قطعی برای تعیین ابتلای منطقه‌ای از بدن به سرطان است. در نمونه‌­برداری، پزشک نمونه کوچکی از بافت را برمی­‌دارد تا در آزمایشگاه مورد آزمایش قرار گیرد.

نمونه‌­برداری یا بیوپسی

بیوپسی یعنی برداشتن مقدار کمی از بافت برای بررسی در زیر میکروسکوپ. برای گرفتن نمونه از بافت، یک جراح غالبا از سونوگرافی ترانس رکتال (قسمت TRUS را پایین‌­تر ببینید) و یک ابزار نمونه‌­برداری، برای گرفتن قطعات بسیار کوچک از بافت پروستات استفاده می­‌کند. این نمونه­‌ها از نواحی مختلفِ پروستات گرفته می­‌شوند تا از گرفتن نمونه خوب برای بررسی اطمینان داشته باشیم. از بیشتر افراد حدود ۱۲ تا ۱۴نمونه بافت برداشته می­‌شوند و انجام این کار حدود ۲۰ تا ۳۰ دقیقه طول می­‌کشد.

این کار معمولاً در بیمارستان یا مطب پزشک، انجام می­‌شود و نیازی به بستری شدن نیست. قبل از انجام نمونه‌­برداری، بیمار بی­‌حسی موضعی دریافت می­‌کند. معمولاً قبل از انجام این کار، بیمار آنتی­‌بیوتیک نیز دریافت می‌­کند تا از عفونت پیشگیری شود. ابزار سونوگرافی به مقعد وارد شده و سپس سوزن نمونه‌­­برداری، از طریق راست‌روده به غده پروستات وارد می‌شود تا نمونه برداشته شود.

خطر ابتلا به عفونت هنگام بیوپسی ترانس رکتال (ورود سوزن نمونه‌­برداری از طریق مقعد) از پروستات وجود دارد، به همین دلیل برخی از پزشکان به جای آن، از بیوپسی ترانس پرینه‌آل پروستات استفاده می­‌کنند. این کار نیز توسط ابزار سونوگرافی انجام می­‌شود، اما سوزن نمونه‌­برداری (بیوپسی) از طریق پوستِ پِرینه وارد و به غده پروستات می­‌رود. پرینه، قسمت برآمده‌ی پوست، بين بيضه‌ها و مقعد است. این روش، با عبورِ سوزن از پوست به جای مقعد، خطر عفونت را کاهش می­‌دهد. البته روش ترانس‌رکتال در اکثر موارد ارجح است.

سپس یک پاتولوژیست نمونه(ها) را زیر میکروسکوپ تجزیه و تحلیل می­‌کند تا تشخیص سرطان پروستات را تایید یا رد کند. پاتولوژیست (آسیب شناس)، پزشکی است که در تفسیر آزمایش‌­ها و بررسی سلول­‌ها، بافت­‌ها و اعضا، برای تشخیص بیماری تخصص دارد.

بیوپسی با کمک فیوژن MRI

فیوژن به معنای تلفیق و ترکیب است و در اینجا به معنای روی هم انداختن تصاویر ام آر آی و سونوگرافی به کار می‌رود. بنابراین، نمونه‌­برداری با فیوژن ام آر آی، تلفیقی از ام آر آی(به قسمت پایین مراجعه کنید) و TRUS است. بررسی پروستات با ام آر آی، به روشی متداول تبدیل شده است. ابتدا اسکن MRI انجام می‌شود تا نواحی مشکوک پروستات که نیاز به ارزیابی بیشتر دارند شناسایی شود.

سپس سونوگرافی پروستات انجام می‌شود. نرم افزار رایانه­‌ای این تصاویر را ترکیب کرده و یک تصویر سه بعدی تولید می­‌کند که به انجام نمونه‌­برداری  دقیق از یک منطقه پروستات کمک می‌کند. اگرچه ممکن است نیاز به تکرار نمونه‌­­برداری باشد، اما نمونه­‌برداری با فیوژن ام‌ آر‌ آی می­‌تواند مناطقی را که احتمال سرطانی بودن آن­ها بیشتر است، شناسایی کند. نمونه‌­برداری با فیوژن ام آر آی ، فقط باید توسط شخصی که در این عمل تخصص دارد انجام شود.

بیوپسی با سونوگرافی ترانس رکتال (TRUS)

پزشک پروب را وارد مقعد می‌کند و پروب با استفاده از امواج صوتی از پروستات تصویربرداری می­‌کند. پروب قسمتی از دستگاه سونوگرافی است که برای انتشار و دریافت امواج صوتی استفاده می‌شود و به آن «مبدل سونوگرافی» نیز می‌گویند. TRUS معمولاً همزمان با نمونه­‌برداری انجام می‌­شود. تصویرهای بالا و پایین، TRUS-بیوپسی را نشان می‌دهند.

۳- بعد از تشخیص: شناسایی انتشار سرطان پروستات

پزشکان برای فهمیدن اینکه سرطان به خارج از پروستات انتشار یافته است یا نه، ممکن است اقدامات تصویربرداری‌ زیر را انجام دهند. پزشکان می­توانند احتمالِ انتشار سرطان را بر اساس سطح PSA­، درجه تومور و سایر عوامل حدس بزنند. اما تصویربرداری می­‌تواند آن را تایید کرده و اطلاعاتی راجع به محل سرطان بدهد.

ممکن است همیشه نیاز به انجام تصویربرداری نباشد. سی تی اسکن یا اسکن استخوان ممکن است برای افرادی که علائمی ندارند و جزء گروه­های کم خطر در مراحل اولیه سرطان پروستات قرار دارند، لازم نبوده و اطلاعات آزمایش PSA و بیوپسی کافی باشد.

در افراد مبتلا به سرطان پروستات پیشرفته، ASCO توصیه می­‌کند که یک یا چند مورد از تصویربرداری‌های زیر، برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد بیماری و کمک به انتخاب بهترین درمان، انجام شود. منظور از مبتلایان به سرطان پیشرفته در اینجا یکی از گروه‌های زیر است:

• بیمارانی که سرطان پروستات پرخطر آن‌ها به تازگی تشخیص داده شده است
• مواردی که مشکوک به متاستاز هستند یا متاستاز آن‌ها تایید شده است
• بیمارانی که سرطان آن‌ها بعد از درمان اولیه بازگشته است (عود کرده است)
• مواردی که سرطان حین درمان رشد می‌کند

اسکن استخوان

به آن، اسکن هسته ای استخوان نیز می‌گوییم. در اسکنِ استخوان از ردیاب رادیواکتیو (تکنسیوم-99) برای دیدن داخل استخوان­ها استفاده می­‌شود. ردیاب به داخل رگ بیمار تزریق می­‌شود. این ردیاب در مناطقی از استخوان که فعالیت متابولیکی دارند، تجمع می­‌یابد. استخوان سالم در مقابل دوربین روشن‌­تر به نظر می­رسد و مناطق آسیب دیده (مانند قسمت­های تحت تاثیر سرطان)، روی تصویر برجسته و مشخص می‌شوند. دانستن این نکته مهم است که تغییرات ساختاری استخوان­، مانند آرتروز یا آسیب­‌های استخوانی (مانند شکستگی)، نیز غیرطبیعی تعبیر می­‌شود و برای اطمینان از عدم ابتلا به سرطان، باید توسط پزشک ارزیابی شوند.

بیشتر بخوانید: اسکن استخوان چیست؟

سی تی اسکن (CT Scan)

سی تی اسکن با استفاده از اشعه ایکس که از زوایای مختلف تابیده می­‌شود، از داخل بدن عکس می­‌گیرد. یک رایانه این تصاویر را ترکیب کرده و به یک تصویر دقیق و سه بعدی تبدیل می­‌کند؛ این تصویر هرگونه ناهنجاری یا تومور را نشان می­‌دهد. از سی تی اسکن می­‌توان برای اندازه‌­گیری ابعاد تومور نیز استفاده کرد.

گاهی اوقات قبل از اسکن، یک رنگ مخصوص به نام ماده حاجب به بیمار تزریق می­‌شود تا جزئیات بیشتری روی تصویر نمایش داده شود. این ماده رنگی می­تواند به داخل رگ بیمار تزریق شود و یا به صورت قرص یا مایع بلعیده شود. سی تی اسکن در سرطان پروستات برای بررسی درگیری غدد لنفاوی، کبد و گاهی اوقات ریه به کار می‌رود.

سی تی اسکن پروستات برای چیست؟

سی تی اسکن در سرطان پروستات عمدتا برای بررسی وضعیت متاستاز به ریه و شکم استفاده می‌شود. اما برای بررسی خود پروستات معمولا از MRI استفاده می‌شود، چرا که دقت بالاتری دارد.

ام آر آی (MRI)

ام آر آی مخفف تصویربرداری تشدید مغناطیس است. در این روش، از میدان­های مغناطیسی (و نه اشعه ایکس) برای تصویربرداری دقیق از بدن استفاده می­‌شود. از MRI می­‌توان برای اندازه­‌گیری اندازه تومور ​​استفاده کرد. همچنین تصاویر اسکن می‌توانند فقط از پروستات و محدوده اطراف آن یا از کل بدن گرفته شود. قبل از اسکن، یک رنگ مخصوص، به نام ماده حاجب به داخل رگ بیمار تزریق می‌­شود تا تصویر واضح­‌تری ایجاد شود.

ام ار آی پروستات چگونه انجام می‌شود؟

تکنولوژیست ام آر آی به شما می‌گوید که روی یک میز متحرک دراز بکشید و ممکن است از بند برای ثابت نگه و حفظ موقعیت شما استفاده کند.

سپس تکنولوژیست، دستگاه‌های حاوی “سیم پیچ یا کویل ” را که قادر به فرستادن سیگنال و دریافت امواج رادیویی هستند، در اطراف یا نزدیک پروستات شما قرار می‌دهد.

آزمایش ام آر آی معمولا به صورت متوالی و در چند بخش انجام می‌شود و هرکدام از آن‌ها ممکن است چند دقیقه طول بکشد و هر دور از آزمایش ممکن است صداهای متفاوتی تولید کند.

ممکن است در آزمایش شما از سیم پیچ درون رکتوم استفاده شود و در این صورت  پرستار یا پزشک، یک پوشش قابل تجزیه را در اطراف این سیم پیچ قرار می‌دهد و سپس با استفاده از لوبریکانت، این وسیله را در فاصله کوتاهی درون رکتوم (راست روده) شما می‌گذارد.

بعد از جاگذاری، پرشک یک بالون دایره‌ای که دور سیم پیچ است را پر از باد می‌کند که این کار به ثابت  نگه داشتن سیم پیچ در طول ام آر آی کمک می‌کند.

اگر در این آزمایش از مواد کنتراست استفاده شود، پزشک، پرستار یا تکنولوژیست یک کاتتر درون وریدی را وارد ورید دست یا بازوی شما می‌کند و از این طریق ماده کنتراست را وارد می‌کند.

سپس شما درون قسمت مغناطیسی دستگاه ام آر آی قرار می‎گیرید و تکنولوژیست عکس برداری را در حالی که با کامپیوتری بیرون از اتاق کار می‌کند، انجام می‌دهد و شما می‌تواند از طریق یک پیام گیر با تکنولوژیست در ارتباط باشید.

اگر لازم باشد که از ماده کنتراست استفاده شود، تکنولوژیست بعد از انجام تعدادی از اسکن‌ها، آن را به شکل درون وریدی به شما تزریق می‌کند و حین تزریق یا بعد از آن یک سری عکس دیگر گرفته می‌شود.

زمانی که آزمایش کامل می‌شود، تکنولوژیست از شما می‌خواهد تا زمان چک شدن عکس‌ها توسط رادیولوژیست صبر کنید تا او بگوید که آیا عکس‌های بیشتری هم نیاز است یا خیر.

بعد از اتمام آزمایش، تکنولوژیست کاتتر درون وریدی شما را جدا می‌کند و یک چسب کوچک روی محل تزریق می‌گذارد.

معمولا کل مدت آزمایش 45 دقیقه یا کمتر طول می‌کشد.

همچنین ممکن است پزشک یک اسپکتروسکوپی MR در طول آزمایش انجام دهد. اسپکتروسکوپیMR، اطلاعات بیشتری درباره حضور شیمیایی سلول‌های بدن فراهم می‌کند و انجام این آزمایش ممکن است 15 دقیقه به کل زمان آزمایش شما اضافه کند.

پت یا پت-سی‌تی (PET-CT)

اسکن پت معمولاً با سی تی اسکن ترکیب می­‌شود (به قسمت­های بالا مراجعه کنید)، و اسکن پت-سی‌تی نامیده می­‌شود. با این حال، ممکن است دکتر شما به این روش فقط پت-اسکن بگوید. پت اسکن یک روش تصویربرداری از اعضا و بافت­‌های داخل بدن است. مقدار کمی از یک ماده رادیواکتیو به بدن بیمار تزریق می­‌شود.

این ماده توسط سلول‌­هایی كه بیشترین انرژی را مصرف می­‌كنند یا از نظر بیولوژیكی فعالیت بیشتری دارند، جذب می­‌شود. از آنجایی که سلول­‌های سرطانی تمایل بیشتری به استفاده از انرژی دارند و از نظر بیولوژیکی فعال هستند، ماده رادیواکتیو بیشتری را جذب می­‌کنند. سپس یک اسکنر با شناسایی و ردیابی این ماده، تصاویری از داخل بدن تولید می‌­کند.

در بسیاری از انواع سرطان‌­ها، در پت سی تی اسکن، از ماده‌ای به نام FDG به عنوان ماده‌­­ی رادیواکتیو استفاده می­‌شود. با این حال، FDG ماده مناسبی برای تصویربرداری اولیه در سرطان پروستات نیست و به طور معمول نباید مورد استفاده قرار گیرد. در افرادی که شک به متاستاز یا عود وجود دارد، ممکن است پت اسکن با استفاده از  68­Ga-PSMA-11 یا 18F-DCFPyL توصیه شود.

در این نوع اسکن­، گالیم-۶۸ یا فلورین-۱۸ به آنتی ژن اختصاصی غشای پروستات (PSMA) متصل می­‌شود­. این ماده غالباً در سلول­‌های سرطانی پروستات به مقدار زیادی وجود دارد و نواحی انتشار سرطان را نشان می­‌دهد.

محققان برای یافتن سرطان پروستات، در حال تحقیق بر روی مواد مختلف برای استفاده با پت اسکن هستند. به عنوان مثال سدیم فلوراید توسط استخوان­ها جذب می­‌شود و ممکن است استفاده از آن در پت اسکن، احتمال تشخیص سرطان پروستاتی که به استخوان انتشار پیدا کرده را افزایش دهد. سایر مواد در حال بررسی و مطالعه، کولین و فلوسیکلووین است.

نقش بیومارکرها بعد از تشخیص

برای افرادی که سرطان پروستات آن­ها با بیوپسی تشخیص داده شده است، آزمایش­های ژنومیک مانند: انکوتایپ دی ایکس (Oncotype Dx)، پرولاریس (Prolaris)، دسیفر (Decipher) و پرومارک (ProMark)، می­‌تواند اطلاعات بیشتری را برای تصمیم­‌گیری در مورد نحوه مقابله با سرطان پروستات فراهم کند.

• یکی از شرایطی که این آزمایش‌ها می‌توانند کمک‌کننده باشند، تصمیم‌گیری در مورد «پایش فعال» (AS) در بیماران با خطر کم یا متوسط است.
• حالت دیگر، استفاده از آزمایش دسیفر برای تصمیم‌گیری در مورد انجام درمان کمکی بعد از جراحی پروستاتکتومی (برداشتن پروستات) است.

در صورت استفاده از آزمایش نشانگر زیستی، نتایج آن را باید همیشه در کنار سایر اطلاعات موجود بررسی کرد. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد آزمایش­های نشانگر زیستی، معنی آن­ها و اینکه چگونه نتایج این آزمایش­ها ممکن است بر روند درمانی شما تأثیر بگذارد، با پزشک خود صحبت کنید.

پس از انجام آزمایش­های تشخیصی، پزشک شما تمام نتایج بدست آمده را با شما بررسی می­‌کند. اگر تشخیص پزشک سرطان باشد، این نتایج در مرحله‌بندی سرطان نیز به پزشک کمک می­‌کند.

 

نتیجه گیری

رسیدن به تشخیص سرطان پروستات و تعیین میزان گسترش سرطان، نیازمند آزمایش‌های متعدد است. پزشکان معمولا ترتیب زیر را طی می‌کنند:

• ابتدا با معاینه مقعدی (DRE) و آزمایش خون (PSA) احتمال ابتلا به سرطان پروستات را بررسی می‌کنند. در صورتی که در این مرحله، به سرطان پروستات مشکوک شوند، به مرحله بعدی می‌روند.
• در شک به سرطان پروستات، بهترین اقدام، گرفتن بیوپسی‌های متعدد از قسمتهای مختلف پروستات است. این کار معمولا توسط یک اورولوژیست یا رادیولوژیست تحت هدایت سونوگرافی یا ام آر آی انجام می‌شود. در صورت تایید سرطان در بیوپسی، به مرحله سه می‌رویم.
• بعد از تایید سرطان، پزشک نیاز دارد برای تصمیم‌گیری اطلاعات بیشتری از بیماری کسب کند. این هدف معمولا با انجام اقدامات تصویربرداری بیشتر حاصل می‌شود. برای بررسی وسعت توده در پروستات، ام آر آی بهترین روش است. درگیری غدد لنفاوی لگن و نیز متاستاز شکم با سی تی یا ام آر آی بررسی می‌شود. متاستاز ریه توسط سی تی ریه ارزیابی می‌شود (در صورت نیاز). اسکن استخوان، درگیری استخوان‌ها را بررسی می‌کند. در سال‌های  اخیر، اسکن PET نقش پررنگی پیدا کرده و می‌تواند متاستاز به نواحی مختلف را شناسایی کند.

نکته مهم: بر اساس بررسی‌های اولیه، ممکن است بعضی بیماران نیاز به برخی از تصویربرداری‌ها یا همه آن‌ها نداشته باشند. با این وجود داشتن حداقل یک MRI از لگن برای بررسی مرحله سرطان در پروستات کمک کننده است.

صفحه بعد درباره «استیج سرطان پروستات» است. در این صفحه توضیح داده می‌شود که پزشکان چگونه وسعت بیماری را توضیح می‌دهند و چگونه ظاهر سلول‌ها زیر میکروسکوپ را درجه‌بندی می‌کنند.

سوالات متداول

سی تی اسکن پروستات برای چیست؟

اگر  شما مبتلا به سرطان پروستات باشید، ممکن است برای یافتن مرحله سرطانتان نیاز به انجام آزمایش سی تی اسکن باشد- در واقع برای یافتن اینکه آیا سرطان به خارج از پروستات شما پخش شده یا اینکه تا کجا پخش شده، از سی تی اسکن استفاده می‌کنیم و نتایج این عکس برداری کمک می‌کند که شما و پزشکتان درباره گزینه‌های درمانی‌تان صحبت کنید.

آیا سرطان پروستات با سونوگرافی مشخص می‌شود؟

یک آزمایش سونوگرافی می‌تواند بیشتر موارد سرطان پروستات را  با دقت بالایی تشخیص دهد. تنها ۳.۴ درصد از موارد سرطان پروستات با سونوگرافی تشخیص داده نمی‌شوند. البته سرطان پروستات معمولا از طریق ام آر آی (MRI) تشخیص داده می‌شود.